fbpx

About last Friday

Het stond al een tijdje in onze agenda: MEMO-meeting, op vrijdag de 13de. Een ongeluksdag? Zeer zeker niet: 13 is één van mijn geluksgetallen. Ja, zelfs op een dag met een vergadering. De vergaderingen bij bur.o zijn legendarisch: origineel, leuk, ontspannend, leerrijk en toch niet saai. Neen, ik word niet betaald om hier met lof te zwaaien. Die vergaderingen zijn echt zo. Getuige hiervan zijn de vele leuke foto’s op social media.

Meestal komen we rond de middag samen om een ‘Buroodje’ te eten. En te babbelen natuurlijk, want daar zijn we goed in en dat doen we graag. Die eetmomentjes zijn het ideale moment om nieuwigheden uit te wisselen. Als je op dit moment binnen zou komen, zou je denken dat je een groep vriendinnen treft, midden in een gezellig onderonsje.

Vrijdag was het niet anders. Tot grote verbazing van onze gastspreker van dienst: Annelies van WISL. Die dag zouden we werken rond timemanagement en grenzen stellen. Vijf minuutjes te laat start de coachsessie. Ah ja, het duurt wel efkens voor de laatste vertellinkjes afgerond zijn.

De sessie start met een gouden kooitje, dat eigenlijk wit is, maar goudkleurig had moeten zijn. Het hoeft niet altijd perfect te zijn, zo blijkt! En met wat verbeelding is het kooitje mooi goudkleurig. De sessie loopt… Mocht je dan binnengekomen zijn, dan zou je nog steeds denken dat daar een groep vriendinnen zit, maar dan niet om te keuvelen, maar in een serieus gesprek. Waarbij we één en al aandacht zijn voor de ander. Ja, we kunnen ook serieus zijn… Al wordt er tussendoor heel wat afgelachen. Conclusie van deze ronde: we zijn heel loyaal, zowel naar onze klanten als naar onze werkgever. Maar zo voelt het niet, voor niemand van ons. We doen ons werk graag, dan doe je dit gewoon.

Uiteindelijk moeten we ook scores geven. We geven onszelf als team unaniem een 10. Op hoe graag we ons werk doen, geven we een score tussen 8 en 10. Niet slecht, zo blijkt. Nog nooit eerder had onze coach een dergelijke score. Ondertussen is ze al even enthousiast als wij…

Het voelt goed! Nooit gedacht dat ik in een dergelijk team terecht zou komen. Ik zie me nog zitten bij mijn sollicitatie. Een van onze ‘bazinnen’ stelt bur.o aan mij voor. Dat ze administratieve ondersteuning bieden aan KMO’s en zelfstandigen wist ik natuurlijk al. Maar er wordt tijdens het gesprek minstens evenveel aandacht besteed aan mij als persoon. Wat wil ik echt graag doen? Waar ben ik goed in? Wat is er voor mij belangrijk? Wat zijn mijn verwachtingen? Hoeveel uren wil ik werken? En hoe zit het met mijn balans werk-privé? Ik antwoord eerlijk, maar voorzichtig. Meestal zijn dit strikvragen. Maar niet hier, hun bezorgdheid op dit vlak is gemeend. In het anderhalf jaar dat ik er werk, heb ik dit al meermaals mogen ervaren.

De normen en waarden van BURO zijn op zijn minst gezegd uniek: respect, vertrouwen, balans werk-privé, de horizontale structuur, open communicatie,… Ze staan stuk voor stuk voor wat ze zijn. De horizontale structuur is echt horizontaal, en de open communicatie echt open. Ik sta daar na al die tijd nog altijd versteld van. Dat dit kan, dat dit bestaat. En dat de dames van bur.o hun werknemers beoordelen op hun kunnen, op hun talenten en sterke kanten. Dat ze ook altijd achter ons staan. Wat er ook gebeurt, er wordt naar ons geluisterd. Echt geluisterd! Ik heb al op andere plaatsen gewerkt, maar een dergelijke bedrijfscultuur was mij totaal onbekend. En als ik het hierover heb in mijn vriendenkring, dan blijkt dat bur.o hier behoorlijk uniek in is.

Ook de coach is verbaasd. Ze oppert meerdere keren dat ze dit had moeten kunnen filmen. Als voorbeeld, voor anderen. In mijn vorige job heb ik jaren in verbeteringstrajecten gezeten. Maar tot wat dienen ze als het enkel is om ‘op papier’ in orde te zijn? Als je je mening mag geven, maar er niets mee gebeurt. Als de directie mijlenver van zijn personeel staat. Als… Voor velen is dit jammer genoeg heel herkenbaar.

Hoe mooi zou de wereld niet zijn als alle werkgevers op deze manier met hun personeel zouden omgaan? De kans op depressies en burn-outs zou aanzienlijk dalen, de geluksfactor aanzienlijk stijgen. Ik heb het jarenlang anders ervaren, het maakt me alleen maar dankbaarder en het besef is groot dat dit een uniek geschenk is. Zelfs de coach vraagt het ons: of we beseffen hoe uniek dit is? Ja hoor, we weten het! En we zijn er blij om…

De coachsessie wordt afgesloten. Op tafel staan nootjes, koekjes, tiramisu en vers fruit. Het tweede deel van de vergadering begint. Het verloop is zoals altijd: kort, maar efficiënt. Waarom er een uur over doen als het kan in een half uur? Het is zoals het hoort bij onze job. Taken worden verdeeld, nieuwigheden besproken. De vergadering wordt afgesloten met een glaasje cava… Er wordt nog wat nagepraat en dan vertrek ik.

In mijn kleine witte Fiat met paarse bol rij ik naar huis. Blij, en dankbaar! En ook een klein beetje hoopvol. Als het hier kan, kan het elders ook. Ik wens het in elk geval iedereen toe! Nu de tijd van cadeautjes nadert, misschien iets om over na te denken. Misschien jezelf ook eens een leuke job binnen een fantastisch team cadeau doen?

– Els van bur.o